Yazılar

Şimdi Org. Başbuğ da konuşmuş ve bazı kırmızı çizgileri açıklamış oldu. İyi, böyle bir açıklama vazifeleri varsa, varsın yapsınlar. Partiler de kırmızı çizgilerini ortaya koyuyor. “Bunları konuşmayız, tartışmayız” diyorlar.

Acaba bu tutum ne kadar doğru?

Bir önceki yazımızda fitnenin uyanık olduğunu ve aramızda kol gezdiğini yazmış, “hassas ve dikkatli olmalıyız”, “konuşmayalım değil, bağırmayalım yeter” demiştik.

Bakınız aklına ne düşmüş Ertuğrul Özkök’ün. Odan dinleyelim: “Merak edip arkadaşlara sordum. Son yıllarda ramazan ayında camiye gidenlerin sayısında bir artış var mı?

Arkadaşlarımın elinde araştırma verileri ve istatistiki bilgiler yoktu. Sadece gözlemlerimizle konuştuk. Çoğunun gözlemi ve izlenimi şuydu:

Ramazan ve cuma günleri camiye giden insan sayısında belirgin bir artış vardı.

Televizyonda haberleri izliyoruz. Evladı askerde can vermiş bir ana acıdan yarı baygın vaziyette sayıklar gibi konuşuyor:

“Başbakan Erdoğan’a benden selam söyleyin. Barışı hemen yapsın. Benim kuzum öldü, başka evlatlar ölmesin. Ben yandım, başka analar yanmasın…”

Ağlamamak mümkün mü?

Şimdi kendi kendimize konuşuyoruz:

Bu ana niye ağlıyor?

Teröristler yavrusunu vurmuşlar.

Peki onlar niye terörist olmuş?

Güya haklarını almak için.

Hak almak için öldürmekten başka yol yok mu?

İnsanın olduğu yerde çürükler de olacaktır maalesef. Ve bu çürükler her meslekte de bulunur. Sözgelimi kendi mesleğim ilahiyatçıları düşünelim, “horozdan da kurban olur” diyenler gibi çürüklerimiz vardır mesela

Başörtülü hastaya bakmayan doktora ne dersiniz?

Mafya ile yemek yiyen, suç örgütü mensuplarıyla toplantı yapan hukukçular, başörtülü öğrencilerini derse almayan eğitimciler, vatandaşı tokatlayan yöneticiler, içeri aldıklarını işkence ile mahveden emniyetçiler vs. vs. bir sürü çürük elmalardan söz edebilirsiniz.

Acaba asker içinde de çürük elmalar olur mu?