Yazılar

Televizyonda haberleri izliyoruz. Evladı askerde can vermiş bir ana acıdan yarı baygın vaziyette sayıklar gibi konuşuyor:

“Başbakan Erdoğan’a benden selam söyleyin. Barışı hemen yapsın. Benim kuzum öldü, başka evlatlar ölmesin. Ben yandım, başka analar yanmasın…”

Ağlamamak mümkün mü?

Şimdi kendi kendimize konuşuyoruz:

Bu ana niye ağlıyor?

Teröristler yavrusunu vurmuşlar.

Peki onlar niye terörist olmuş?

Güya haklarını almak için.

Hak almak için öldürmekten başka yol yok mu?

İnsanın olduğu yerde çürükler de olacaktır maalesef. Ve bu çürükler her meslekte de bulunur. Sözgelimi kendi mesleğim ilahiyatçıları düşünelim, “horozdan da kurban olur” diyenler gibi çürüklerimiz vardır mesela

Başörtülü hastaya bakmayan doktora ne dersiniz?

Mafya ile yemek yiyen, suç örgütü mensuplarıyla toplantı yapan hukukçular, başörtülü öğrencilerini derse almayan eğitimciler, vatandaşı tokatlayan yöneticiler, içeri aldıklarını işkence ile mahveden emniyetçiler vs. vs. bir sürü çürük elmalardan söz edebilirsiniz.

Acaba asker içinde de çürük elmalar olur mu?

Devletler de insanlar gibidir; kimisi olgun, bilgili, tecrübeli, kendine güveni var, insana saygılı, hukuka gönülden bağlı ve ilkeli. Halkı adına var olduğunu bilir ve görevini yapmakla mutlu olur. Bilir ki güvenliği de, asayişi de, geleceği de bu ilkelere bağlı kalmasındadır.

Şamil Tayyar’ın yazısını okuyorum. İnanılır gibi değil. Ama karşımızda Şamil Tayyar gibi yılların gazetecisi var. İnanmamak da elde değil. Okumayanlar da okumalı “Manisalı Malike Antep’te nasıl ihtilal yaptı?” başlıklı o yazıyı.(*)

Bu yazılanlar yalan yanlış, hatta eksik veya çarpıtma ise, Ak Parti derhal tekzip etmeli, değilse, sadece onlar değil, bütün siyasiler başlarını elleri arasına alarak düşünmelidirler. Bu arada Islahiye’lileri de teprik etmek gerekir. Çok duygulandım. Aferin onlara.