Yazılar

Ataların dediğine göre “arife tarif gerekmezmiş, adam olana işaret yetermiş.”

Adam olana sözlü uyarı bile gereksizdir. Bir surat asma, bir bakış, hatta bakmayış, bir kaş göz hareketi, bir jest ve mimik bile yeter.

Hele de insanlar içinde birisinin kusuru asla yüzüne vurularak utandırılmaz, ayıbı söylenmez ve ikaz edilmez. Değilse adam kabullenmez hatasını, egosunu savunur, hatta isyan eder. Çünkü başkalarının yanında küçük düşürülen adamın nefsi yaralanır. Acısını dindirmek için de ister istemez nefsinden yana çıkar. Sen haklı da olsan, o kendini savunur.

Bugünlerde elimde olan bir kitaptan bir hatıra nakletmek istiyorum önce. Timaş’tan çıkan M. Serhan Tayşi’nin hatıraları, “Ali Emiri’nin İzinde”.

Tayşi bey babasından bahsediyor. Sekiz yıl Mustafa Kemal’in koruma polisliğini yapmış İstanbul’da. Hatıralarından birisi de özetlersek (s. 58-60) şöyle:

1930 larda İstanbul’da asayiş iyice bozulmuş. Halk gece sokaklara çıkamaz olmuş. Mezarlıklar bile soyulur ve ölülerin başı kesilir, dişleri sökülürmüş. Atatatürk Dolmabahçe’ye ilgileri çağırır. Yerler, içerler ve meseleyi konuşmaya başlarlar. Atatürk meseleyi arzeder:

Anayasa Mahkemesi Türkiye’ye Maddî ve manevî çok şeyler kaybettiren bir davayı sona erdirdi. üstümüze ne kadar büyük bir yük bindirilmişti ki, hepimiz de gerçekten “oh be!” dedik. Sevindik, ama sevincimiz buruktu. Bu haksız ve yersiz dava hiç olmamalıydı. Aziz ülkemiz bu duruma hiç düşürülmemeliydi…

Bence bilinçlenme 28 Şubat’la halka inmeye başladı ve büyük bir ivme kazandı. Bugünse çığ gibi büyüyor.

O gün ülke çıkarlarını bir kenara atarak millete kahredenler, halkın gözlerine çekilmiş perdeyi araladılar. Halk, o günden sonra gerçekleri yavaş yavaş görmeye başladı…

Sanırım şimdi bu “keskin sirkeler”, “ellerimiz kırılsaydı da böyle bir şey yapmasaydık” diyorlardır. “Ellerimiz kırılsaydı da küpü kırmasaydık…”